Inleveren dat paspoort!

Hoewel allebei mijn ouders Nederlands zijn, ben ik een echt Europees kind. Sterker, zonder de EU, zou ik niet bestaan. Mijn opa’s stonden namelijk beiden aan de wieg van de Europese gemeenschap en verhuisden met hun jonge gezinnen naar Brussel. En daar, op de Europese School ontmoetten mijn ouders elkaar.

Omdat ik hierdoor een nogal multi-nationale familie heb, vind ik het fijn dat we zonder lastig gedoe zo vanuit Nederland naar België of Frankrijk kunnen rijden om de neven en nichten te zien. Hoera voor open grenzen!

Er is echter één grens die van mij potdicht mag blijven.

Mijn eigen grens.

En dat geldt zowel voor inkomend als uitgaand verkeer, als je begrijpt wat ik bedoel.

Onze eigen grenzen duidelijk aangeven kan nog wel lastig zijn. Zeker als de lijn, door het er telkens zélf weer overheen gaan wat vaag geworden is.

Kan je dan eigenlijk nog wel zeggen: “Tot hier, en niet verder.” De lijn is er niet meer, dus wat maakt die twee centimeter dan nog uit?

Op het eerste gezicht niets.

Maar wanneer je zelf niet zo goed meer ziet waar de grens is, zul je het des te meer gaan voelen.

Zelf een open grens hebben voelt namelijk helemaal niet fijn. Je kunt je niet op je gemak voelen, of het idee hebben dat je altijd maar “aan” moet staan. Iedereen kan tenslotte gewoon doorlopen.

Onduidelijke grens

Als bij jou de lijn ook nogal vaag is geworden, is het belangrijkste dat je die streep in het zand weer duidelijk trekt. Zodat anderen weten wat jouw grens is, maar óók, en misschien nog wel belangrijker, als reminder voor jezelf.

Wanneer je het zelf niet zo nauw neemt met je eigen grens, zullen anderen hem ook niet respecteren. Hierin kan je alleen zelf het juiste voorbeeld zijn.

Zelf vind ik het ook niet makkelijk om mijn eigen grens te bewaken. Ik vind het fijn om dit, of dat nog even voor een ander te doen. Maar ik leer steeds beter naar mijn grenswachters te luisteren. Mijn lichaam en mijn geest geven luid en duidelijk aan wanneer ik onder mijn eigen slagboom doorkruip. En ik stop en ga terug, in plaats van dat ik net doe of ik ze niet hoor en door ren.

Als je net begint met je grens weer duidelijk te krijgen, kan het wat ongemakkelijk zijn. Hoe zeg je het tegen anderen, hoe houd je jezelf in de gaten?

Het kan ook zo zijn dat je de grens met één grote klap dicht gooit, je vingers in je oren stopt en met de buitenwereld niets meer te maken wil hebben. Dat is geen grens maken, maar een muur bouwen. En als ik eerlijk ben, vind ik dat behoorlijk ongezond.

Je grens bepalen

Je eigen grens vinden, respecteren en duidelijk maken aan anderen, is een leer proces. Aftasten wat werkt en wat niet. En op welk moment iets kan, en wanneer niet.

Om je grens te bepalen, staan er  twee hulpen voor je klaar.

Ik noemde ze al kort, maar de grenswachters, je lichaam en geest, schreeuwen zich schor om jou te beschermen. Het zou ze wat lucht geven als je hun waarschuwingen zou horen en er naar zou handelen.

Leer luisteren naar je lichaam en je onderbuikgevoel. En leer ook uitspreken naar anderen dat de grens is bereikt, het liefst zonder dat er oorlog uitbreekt.

Ga jij regelmatig over je grenzen? En laat jij anderen zonder meer door de slagbomen?

Weet jij waar jouw grens ligt?

Laat het me hieronder weten.

Vind je dat te spannend, en wil je liever eens persoonlijk met mij spreken over grenzen?

Misschien ben je zo vaak over je grens gegaan, dat je niet meer weet hoe het het schreeuwen van je lichaam moet stoppen? Of voel je je overweldigd en weet je niet waar te beginnen?

Ik help je graag verder.

Wanneer je behoefte hebt aan een gratis consult, om samen te kijken wat voor jou een weg uit de fibromyalgie kan zijn en persoonlijke tips waarmee je direct zelf al je klachten kunt verminderen, meld je dan HIER aan.

Je kunt gelijk een afspraak in mijn agenda inplannen op een voor jou prettige tijd.

Ik kijk er naar uit om je te spreken!