Brief aan mijn Lijf

Ha Lijf,

Het is al een tijd geleden dat ik mijn aandacht exclusief op jou heb gericht.

Er was verschrikkelijk veel aan de hand buiten. Gedoe met een virus, die de wereld op z’n kop zet en waar ik ook de schokgolven van meekrijg. Zorgen om kind en ouders en andere mensen waar ik veel van hou.

En door alle toestanden heb ik je even uit het oog verloren. Ik merk wel dat jij dat niet erg kon waarderen, dus excuses dat ik je fluisteren genegeerd heb, en dan ik andere zaken belangrijker vond.

Dat was niet handig.

Inmiddels is je fluisteren overgegaan naar harder roepen.

I hear you.

Pijn in mijn schouder, ribben en knie. En wonderwel alles rechts dit keer. Had je het idee dat links het niet meer deed voor je? Dat ik daar sowieso geen aandacht voor zou hebben?

Anyway, het doet er niet toe. Ik hoor je. Luid en duidelijk. (Al ging ik me natuurlijk eerst weer zorgen maken over de pijnen afzonderlijk. Want stel je voor..)

Terwijl ik dit schrijf, voel ik mijn schouder trekken. En als ik goed voel heeft dit te maken met iets heel erg spannend vinden. Met zaken los mogen laten. Volgens mij zit ik op het goede spoor, want ik voel het nu doortrekken naar mijn elleboog en hand. Krampachtig iets vast blijven houden, zorgt voor zere armen, dragen wat te zwaar is, zorgt voor zere armen en schouders. En vooral rond blijven lopen met een last die niet voor mij is om te dragen, heeft dat effect.

Wat mag ik loslaten? Wat mag ik laten gaan? Wat houd ik vast, wat niet van mij is? Of wat niet meer van mij is?

De pijn in mijn knie, die heb ik wel door geloof ik.

Pijn in mijn knie of heup heeft te maken met niet door gaan, geen keuze maken en blijven hangen in een beslissing. En ik weet dat de keuze gemaakt moet worden. Ik blijf het alleen uitstellen. Waarom? Omdat ik niet weet wat me te wachten staat. Omdat ik bang ben dat mensen die ik hoog heb zitten, me zullen afwijzen, het niet eens zijn met die keuze. Omdat ik er zelf ook nog niet 100% uit ben.

Ik ga hier vandaag extra aandacht aan geven. Een overzicht maken van de slechtst mogelijke uitkomsten en hoe ik die vervolgens aan kan gaan. Een plan is het halve werk.

En dan de ribben. Ik moet je zeggen; Goede vondst! Nog nooit last van mijn ribben gehad, dus dit trok wel de aandacht ja.

Die vergen nog wat speciale aandacht, want niet lekker kunnen liggen, dat nekt mijn nachtrust. Ik dacht in eerste instantie dat dit te maken had met mama. Omdat zij natuurlijk op deze leeftijd ook begon met pijn in haar ribben. Maar ik ben mijn moeder niet.

Vervolgens heb ik gedacht dat het kwam door mijn minder goede houding tijdens het bankhangen. Maar ook die kan de deur uit, want het doet ook pijn als ik helemaal niet op de bank heb gezeten.

Ik ga dit de komende dagen bewust onbewust beter doorvoelen. Nog beter naar je luisteren.

Met angst in de ene hand en moed in de andere. Want spannend vind ik het wel.

Dank je wel voor de moeite die je neemt, om mij te laten weten wat ik moet weten. Ik beloof beterschap en zal je niet negeren. Ik waardeer je lief lijf van me. En ben er trots op dat we samenwerken.

Hoewel het niet altijd even makkelijk is.

Liefs,

Inge