Chronische pijn: De sirene stopt niet!

12 uur, eerste maandag van de maand.

Ik ben er zo aan gewend, ik hoor die sirene niet eens meer. En toch zou dat wel moeten, het is tenslotte een alarmsysteem, en ik zou er ook op moeten handelen, als het op een ander moment gaat loeien.

Maar zou ik dat doen? Ik vraag het me regelmatig af.

Misschien denk ik wel dat het de eerste maandag van de maand is, wanneer het alarm op een donderdag om half 2 inschakelt.

Gewoon omdat ik dat gewend ben.

Oké, ik denk dat ik het wel verdacht zou vinden als het op vrijdag om zes uur ’s avonds af gaat. Want dat lijkt niet op maandag 12 uur.

Hoe zou dat bij jou werken?

Pijn als onderdeel van een alarmsysteem

Ik vergelijk pijn nogal eens met een sirene van een alarmsysteem.

En het werkt ingenieus.

Ik stoot mijn kleine teen, er gaat in een fractie van een seconde een signaal naar mijn brein, daar wordt automatisch het alarm ingeschakeld en de pijn is voelbaar in mijn teen, de tranen schieten in mijn ogen en ik stoot direct een nieuw verzonnen krachtterm uit. Ook stop ik met lopen, en pak mijn voet vast. Stop, niet verder gaan.

Het alarm werkt. Fijn.

Maar dit voorbeeld is een acute pijn voorbeeld.

Hoe werkt het dan bij chronische pijn?

Dan is er namelijk (bijna) altijd pijn.

Het is dan eigenlijk net alsof het alarmsysteem kapot is. De sirene blijft maar af gaan, terwijl er geen reden voor is.

Of nou ja, geen reden voor lijkt te zijn.

Want bij chronische pijn is het systeem niet kapot. Nee zeker niet. We hebben alleen nog niet de UIT-knop gevonden.

En terwijl de sirene maar af blijft gaan, houden we onze handen op onze oren.

Soms blijven we op zoek naar de UIT-knop, naar waarom de pijn maar blijft, maar vaak stoppen we daarmee en hoort pijn er net zo bij als de sirenes om 12 uur op de eerste maandag van de maand.

Waarom doen we dat toch?

De pijn negeren

Net als een door loeiende sirene is pijn nu niet echt aangenaam.

Dat heeft een aantal oorzaken;

Ten eerste, is het wat we vaak horen. De zin waar ik persoonlijk naar én opstandig van word:

“Leer er mee leven.” Anders gezegd, stop je vingers in je oren en probeer het geluid te negeren, terwijl je doet alsof er niets aan de hand is.

Er zijn mensen in onze omgeving die ook niet weten wat ze er mee moeten en het niet kunnen verklaren en die dan zeggen dat jij, degene die de sirene non-stop hoort, het mee moet proberen te leven.

Er zijn veel dingen die ik hier over wil zeggen, maar daar ga ik in dit stuk niet verder op in.

Ten tweede, en dat is wel waar ik op in wil gaan, zijn we gewend om lichamelijke pijn te koppelen aan lichamelijk lijden. ( Lijden is een heel groot woord, dat besef ik, maar ik kon even geen andere term vinden die past.)

En we vergeten, of hebben nooit geleerd, dat je lichaam en je geest één geheel zijn. En dat dus ook geestelijk lijden, een lichamelijke pijn kan triggeren.

Anders gezegd: Dat een geestelijke, emotionele noodsituatie óók de lichamelijke sirene kan activeren.

En dáár zoeken we dan niet naar de UIT-knop.

En wanneer we niet in dat stuk van de alarmcentrale op zoek gaan, dan blijft de sirene af gaan.

Vaak ook steeds harder, en op meerdere plekken, hoe meer tijd er verstrijkt.

Wat doet dit met je, wanneer je er op deze manier naar kijkt?

Zie jij het al langer op deze manier, of is dit helemaal nieuw voor je?

Nieuwe opties, nieuwe mogelijkheden

Voel je ook dat dit een heel scala aan opties geeft? Andere manieren, andere plekken waar je de UIT-knop kunt vinden?

Bij mezelf was dit een bliksemflits van een AHA-moment.

Toen ik zelf op deze manier naar pijn en dan vooral ook mijn chronische pijn ging kijken en het ook zo ging benaderen, kon ik mijn UIT-knop vinden.

En néé, ik had niet meteen nooit meer pijn. En nog steeds speelt pijn soms langer op en heb ik niet direct de betreffende knop te pakken.

Maar ik wéét dat ik verder kan kijken dan mijn knie, of mijn ellenboog. Dat ik ook mijn emoties, gevoelens, gedachtes, overtuigingen mee mag nemen als zoekgebied.

En dat geeft een groot gevoel van controle. Want ik wéét dat ik die knop ergens ga vinden.

SPECIAAL AANBOD VOOR JOU:

Heb jij niet het gevoel controle te hebben over je chronische pijn?

Heb je eerder het gevoel dat het je overweldigd en dat je er totaal geen grip op hebt?

Aan het eind van de maand geef ik een gratis online workshop hierover. Een workshop waarin je ontdekt hoe ook jij grip kunt krijgen op chronische pijn, zodat:

·         Je je niet meer overweldigd voelt;

·         Je steviger in je schoenen staat;

·         Je controle hebt over je pijnklachten;

·         Je vrijer en lichter kunt leven.

Deze workshop is speciaal voor vrouwen met chronische pijn, die hier niet meer het slachtoffer van willen zijn.

Dus meld je direct aan als je verzekerd wilt zijn van een plekje op jouw voorkeursdag.