Daar gáán we weer!

Ik ben verhuisd. Mét man en kind, naar een huis waar veel aan moest gebeuren. En van een portiekwoning driehoog, naar een rijtjeshuis. Absoluut heerlijk, maar die trappen! Ik loop bijna dagelijks een halve verticale marathon. En zeker in de eerste maanden verbouwen, was het ook nog een hindernisbaan. Gereedschap ligt namelijk zo handig op een trap.

Nou ben ik best behendig, dus ik hops daar vrij makkelijk om- en overheen, totdat….

Even snel nog wat op zolder pakken, trap niet helemaal in zicht, een misstap, een zwikkend gevoel, en daarna een klap.

Mijn heup doet pijn, maar veul erger: er doet iets pijn aan mijn been. Gelokaliseerd heb ik het nog niet in die eerste seconde en dat doet er ook helemaal niet toe, want ik weet het allang; Daar gáán we weer!

Als je me wat langer kent, weet je misschien wel dat ik 25 jaar geleden voor de eerste keer in het ziekenhuis lag vanwege een knieblessure. Daarna ben ik er nog jaren mee bezig geweest. Ik bleef erdoorheen schieten, of hij zat ineens op slot. Kortom: Drama. En een lekker constante angst dat het om wat voor reden dan ook, wéér mis zou gaan.

Inmiddels ben ik al een flinke tijd weer goed op de been. Eigenlijk is er helemaal niet aan de hand, maar op de achtergrond zit schijnbaar toch nog steeds die angst. Daar gáán we weer!

Zo ook toen ik beneden aan de trap lag. Ik maakte me nul zorgen om mijn heup, maar ging er meteen vanuit dat die andere pijn in mijn been betekende, dat ik weer 15 jaar ziekenhuis in en uit zou gaan. Minstens. Al die visioenen schoten in een milliseconde door mijn hoofd, waren De Waarheid en ik registreerde niet eens wat er echt aan de hand was.

En mijn alles reageerde meteen op De Waarheid. Automatisch knie vasthouden, blinde paniek gierde door mijn lijf en alle frustratie eruit in woedetranen.

Daar gáán we weer!

Nou was het helemaal niet mijn zwakke knie die gezwikt was. Het was mijn enkel, van het andere been. Beetje suf. En ondanks de pijn, ook helemaal niet ernstig.

Dus daar gingen we helemaal niet weer.

Het duurde onverwacht nog best even voor ik goed kon voelen en beseffen dat mijn wereld niet wederom was ingestort. Ik denk omdat het al zo’n tijd geleden was dat ik echt last heb gehad van mijn knie. Maar die sluimerende angst was verdacht snel paraat.

Wanneer je lichaam je regelmatig in de steek laat, hoeft er vaak maar íets te gebeuren en je Daar gáán we weer! is getriggerd. Met alles wat daar bij komt aan lichamelijke en psycho- emotionele reacties. Waarmee je het alleen maar erger maakt en De Waarheid bevestigd.

Het is goed om je hier bewust van te worden. Dat je ziet wat er gebeurt. En dan hoeft het niet uit de klauw te escaleren, zoals een fijne bouwvakker opmerkte.

Weet jij wat jouw sluimerende angst triggert? Wanneer denk jij: Daar gáán we weer? Wil je dat hieronder met me delen?