De dag dat ik besloot dat het genoeg was.

De dag dat ik besloot dat het genoeg was, had ik mijn tweede knie operatie achter de rug. Ik ging trouw naar de fysio, waar ik electroden geplaatst kreeg. Ik deed m’n best om naar de sportschool te gaan, om mijn been te versterken en ik begon het zelfs leuk te vinden. Maar het leek niet te helpen. Ik bleef pijn houden en het maakte me onzeker. Ik was altijd sport geweest, wie was ik nu?

De dag dat ik besloot dat het genoeg was, had ik de zoveelste paniekaanval gehad. Dit keer op vakantie in een discotheek. Pompende muziek, superdruk en ik durfde de dansvloer niet op. Bang om te vallen, door mijn knie te zakken, bang voor pijn, weer pijn. Van te voren ook nog een stomme opmerking van een vriend, omdat ik die avond besloten had om geen alcohol te drinken. Ik was niet gezellig, ik moest meedoen, ik voelde me onder druk gezet om me aan te passen, maar dat wilde ik niet. Ik wilde goed voor mezelf zorgen, maar wist niet goed hoe.

De dag dat ik besloot dat het genoeg was, werd ik wakker uit de narcose. Ik had een feestkroon op, het was m’n 25^ste verjaardag, en mijn been zat stevig ingepakt. Operatie 4 was geslaagd, zei de arts. Maar het herstel verliep niet zoals ik wilde. Nog steeds wankel, nog steeds pijn, maar ik durfde voor mezelf op te komen. Grote stap, waarbij mijn super huisarts me hielp. Ik kwam bij het topsportcentrum terecht, en werkte aan mijn kracht en zelfvertrouwen tussen de voetballers van Feyenoord. Zou ik dan toch weer kunnen trainen?

De dag dat ik besloot dat het genoeg was…

Zoals je hierboven kunt lezen is de beslissing dat het genoeg is geweest, niet direct het moment geweest dat het probleem op was gelost. Je kan nog zoveel besluiten, maar als je het vervolgens niet rigoureus aan gaat pakken, ben je nog wel even bezig voordat je merkt dat het beter gaat.

Er zijn in mijn vijftien jaar met pijn heel veel momenten geweest, waarop ik besloot dat het genoeg was. En iedere keer zette ik daardoor een klein stapje in de goede richting. Ik bleef in beweging, ik koos mijn eigen weg in hoe ik mijn leven inrichtte, ik leerde voor mijzelf opkomen. Pas rond mijn 30^ste, vijf jaar na mijn laatste operatie besloot ik dat het nu écht genoeg was geweest. Ik durfde een grote ommezwaai te maken en ging mijn pijn niet meer alleen als een fysiek probleem zien. Dit zorgde ervoor dat de stappen die ik vanaf dat moment ging maken, vele malen groter waren dan daarvoor.

Ik had me nooit gerealiseerd dat lichaam en geest zo verbonden zijn. Doordat ik vanaf dat moment zowel met mijn lichaam als met het mentale deel van mijn pijn aan de slag ging, kan ik nu de dingen doen die ik wil doen, zonder voorbehoud van pijn. En zonder angst voor pijn. Als blijf ik daar nog wel mee bezig..

Dagelijks besluit

De dag dat ik besluit dat het genoeg is geweest, dat is eigenlijk iedere dag. Elke dag opnieuw maak ik de keuze dat ik geen angst meer heb voor pijn in mijn knie, dat ik de baas ben over mijn lichaam. De ene dag doe ik dat heel bewust, maar meestal is dit onbewust. Ik realiseer me wat de invloed van mijn geest op mijn lichaam is en heb daardoor de teugels stevig in handen. Soms heeft het wat bijsturing nodig en daag ik mijzelf uit om weer een stap te maken.

Zo heb ik vorige week besloten dat ik weer ga trainen. Ik ga trainen om dingen te kunnen die ik niet eens durfde voordat ik mijn blessure opliep. Ik vind het doodeng, maar ik weet dat door actie te ondernemen, mijn doelen kan halen. En niet alleen door te besluiten dat het genoeg is geweest.

Heb jij ook al wat dagen gehad, waarop je besloot dat het genoeg was? Is het nu écht genoeg geweest, durf je anders te kijken naar je pijn en ga je actie ondernemen?

Dan ben jij er helemaal klaar voor om deel te nemen aan mijn Jumpstart Workshop. Ik deel met jou de vijf stappen die ik heb gezet, om mijn pijn de baas te worden. Zodat jij niet nog vijftien jaar ministapjes zet. Klik hier voor meer informatie, en meld je direct aan!