Diagnose, en dan?

Ik had pas een interessant gesprek.

Het was met iemand die interesse heeft om een programma bij me te komen doen.

Het gesprek begon zoals het zo vaak begint: Wat zijn je klachten, waar wil je mee aan de slag. Maar toen ging het gesprek ineens over haar weg voordat ze bij mij uitkwam.

Ze kampt al een heel aantal jaar met allerlei klachten. En het duurde erg lang voordat ze bij een reumatoloog terecht kwam en uiteindelijk de diagnose fibromyalgie kreeg.

Je niet goed voelen, pijn hebben, altijd moe zijn, en dan nog een verzameling aan andere klachten, die je in eerste instantie niet met elkaar in verband ziet.

Toch maar naar de huisarts, naar huis met het devies eens wat rust te nemen.

Terug naar de huisarts en uiteindelijk, in haar geval, 3 jaar na de start van de klachten, bij de reumatoloog.

“Je zult wel blij geweest zijn, toen je eindelijk wist wat er aan de hand was.” zei ik.

“Ja, in eerste instantie wel. Maar toen bedacht ik me dat ik alleen maar een naam heb gekregen. Niet een oplossing. En het voelde alsof mijn feestballon leegliep.”

Dat raakt me dus.

Dan ben je zo op zoek naar wat er aan de hand is, dan krijg je een antwoord, maar weet je eigenlijk nog niets. Logisch, zo’n lege ballon gevoel.

Eigenlijk is dit het verhaal wat ik van veel vrouwen met de diagnose fibromyalgie hoor.

In eerste instantie blij dat ze eindelijk weten wat het is. Maar vroeg of laat het knagende gevoel dat ze alleen met dat labeltje niets zijn opgeschoten.

Wat deed het met jou toen je de diagnose kreeg?

Was je er blij mee, en misschien ben je dat nu nog steeds, dat je weet wat je hebt?

Ik kan het me goed indenken dat het een opluchting is, na een lange zoektocht.

Maar wees er alert op, dat alleen het weten het probleem niet oplost. Het is slechts de start.

Als ik op internet rondkijk, zijn er velen die de diagnose omarmen en dat was het dan. Die ermee gaan leven. Die het misschien eigenlijk wel veilig vinden. Die het niet zien als een eerste stap, maar als het eindpunt.

Alleen al het feit dat je tot hier hebt gelezen, vertelt me dat het bij jou anders zit.

Net als bij de dame met wie ik het gesprek voerde.

Zij is weer op onderzoek gegaan. Niet meer naar “wat heb ik?”, maar naar “en wat doen we daaraan?”

De klachten waar je mee rondloopt, zijn symptomen.

En die symptomen, zijn de uiting van dat daaronder, daarachter, iets niet ok is.

Wanneer je alleen maar de symptomen bij elkaar optelt, tot een uitkomst komt en het daarbij laat, doe je jezelf ernstig te kort.

En dat kan niet de bedoeling zijn.

Waarom ik je dit allemaal schrijf?

Ik wil je aanmoedigen.

Aanmoedigen, om op zoek te gaan naar wat er onder of achter jouw symptomen zit.

Dat je de vraag durf te stellen “En wat doen we daar dan aan?”

En dat je voor jezelf gaat uitzoeken, wat voor jou de beste manier is, om jouw klachten aan te pakken.

Dat je geen genoegen neemt met het label.