We zullen doorgaan!

Het lijkt wel alsof deze week een thema heeft, want zowel in de praktijk als privé kwam het op verschillende manieren terug: We zullen doorgaan.

Als er iets zo vaak terug komt, dat het begint op te vallen, dan moet ik daar iets mee. Want ik durf er bijna vergif op in te nemen dat jij ook iemand bent, of kent die een niet-opgever is. Die doorgaat, soms door de pijn heen, een bikkel.

De afgelopen week ben ik eens gaan turven hoeveel mensen, van wie het lichaam schreeuwt om rust, zeggen dat ze door gegaan zijn. En dat was al gauw niet meer op twee handen te tellen. En voeten erbij ook niet.

Vaak nog trots ook. Ik ga gewoon door, ook al heb ik pijn, ook al voel ik me beroerd, ook al wil mijn lijf niet. Heel erg stoer.

Misschien was jij wel één van die mensen. En dan wil ik het er hier toch nog graag eens over hebben, en je een beetje streng toespreken. Want je maakt jezelf kapot, en daar wil ik een stokje voor steken. Daar ben jij te waardevol voor en niemand heeft er iets aan.

Ik ben er tussen de bedrijven door over aan het nadenken geweest, over alle individuele gevallen van doorga-bikkels. En ik kon ze eigenlijk in drie categorieën onderverdelen; Doorgaan om niet op te geven, om niet stil te hoeven staan, of om niet om te vallen.

Huh, maar dat is toch allemaal hetzelfde?

Nee, en dat is het nu juist niet.

We zullen doorgaan om niet op te geven

Het eerste cluster gaat maar door en door, omdat ze niet op willen geven. Omdat ze geleerd hebben dat de handdoek in de ring gooien een teken van zwakte is. Of dat even pas op de plaats maken, het zekere begin is van helemaal niets meer doen.

Het zijn de mensen die door blijven gaan omdat ze zichzelf anders lui vinden, of bang zijn om hun doelen anders niet te halen. Je bent toch niet kinderachtig!

Veel van deze mensen hebben een sport achtergrond, of komen uit een familie waarin keihard werken de norm was en meestal nog is.

Door de pijn heengaan is wat ze geleerd hebben om verder te komen, het is een “way of life”.

Maar door deze manier van doorgaan hebben ze niet goed leren luisteren naar de onderliggende signalen dat je ook rust nodig hebt. Recuperatie tijd. Even niets doen, om de zaadjes die je gezaaid hebt, op te laten komen.

Kortom, de batterij moet af en toe ook worden opgeladen, anders doet hij het helemaal niet meer.

We zullen doorgaan om niet stil te hoeven staan

Om niet stil te hoeven staan bij wat je er eigenlijk van vind, wat je eigenlijk voelt. Gauw de deur dicht trekken en doorgaan alsof er niets gebeurt is. Wegdrukken wat je dwars zit, en weer doorgaan en de schijn op te houden dat het allemaal wel gaat. Maar hoe lang kun je weg blijven drukken, hoeveel skelletjes passen er in die kast?

In beweging blijven, naar morgen kijken en niet naar gisteren, kan vaak heel heilzaam lijken. Ik zie alleen vaak dat hard door blijven gaan en niet afrekenen met die “geesten” uit het verleden, zich heel hardnekkig  kan wreken in een lichaam. Waar je niet bij stil staat, wat je niet doorleeft, dat zet zich vast in het lichaam en in de geest.  Denk bijvoorbeeld aan chronische pijnklachten, of nooit écht vrolijk kunnen zijn.

Doorgaan om niet stil te hoeven staan. Vaak haalt datgeen waarbij je niet wilt stilstaan jou uiteindelijk in, haakt je pootje en jij ligt op je snufferd.

Het is daarom een goed idee, wanneer deze manier van doorgaan je opbreekt, voorzichtig en één voor één, die oude skeletten uit de kast te halen. Sta erbij stil en reken ermee af.

Dan is het doorgaan geen vluchten meer, maar ergens naar toe bewegen.

We zullen doorgaan om niet om te vallen

Deze derde reden om maar door te blijven gaan vind ikzelf een beetje spannend. Maar ik weet dat veel van mijn mensen hier mee worstelen.

Het doet me denk aan een stunt die ik ooit op tv zag: Een motorrijder die over het water rijdt. Hij heeft een goede aanloop, geeft goed gas, maar om op het water te kunnen blijven rijden en niet te zinken, moet hij vol gas blijven geven.

Maar weet je wat nou zo rot was? Hoewel hij vol gas bleef gaan, zag je dat hij langzaam maar zeker toch een beetje zakte. En uiteindelijk zonk. Ze hebben hem natuurlijk uit het water gevist en de motorfiets ook gelukkig.

Maar goed, een paar gesprekken die ik deze week had, zowel privé als in de praktijk gaven me het beeld van de motorrijder op het water. Ze voelen dat ze wegzakken en blijven maar gas geven.

Op pure wilskracht zijn ze door aan het worstelen, terwijl hun lichaam zeer luid en duidelijk aangeeft dat het gedaan is. En het is als toeschouwer bijna niet aan te zien. Het maakte me echt verdrietig.

De motorrijder laat zich helpen om met motorfiets en al uit het water te komen, maar de gasgevers die ik soms tegenkom, die willen het zelf doen. Nog even zelf proberen, nog een beetje gas bij, en misschien haal ik dan toch nog de overkant. Maar het zinken is voor de toeschouwer al lang zichtbaar.

Gezond doorgaan

Hoe kun je nu als echte doorga-bikkel voor zorgen dat jouw kracht je niet kapot maakt? Want er is ook wel wat te zeggen voor dóórgaan.

Zoals met alles geldt ook hier, met mate.

Gedoseerd doorgaan.

Niet doordenderen, niet met oogkleppen op en al zeker niet voorbij de afgrond.

Fantastisch dat je wilskracht hebt, maar dat is je reserve-energie. Zorg er zeg maar voor dat je genoeg energie op je betaalrekening hebt, zodat je je spaarrekening niet hoeft te plunderen om gewoon van te leven.

Leer luisteren naar je lichaam. Schreeuwt het moord en brand, valt het uit? Stop! Ga opladen.

Ben je bang voor de skeletten van vroeger? Zie ze niet als een leger dat je op de hielen zit, maar ontmoet ze één voor één. En reken met ze af.

En lieve, lieve gasgever, als je je voelt wegzakken, pak die uitgestrekte hand van iemand in het bootje. Laat je helpen, want je hoeft het niet alleen te doen.

Voel jij dat je te hard aan het doorgaan bent, terwijl je lichaam toe is aan een andere benadering? Wil je eens in gesprek over hoe jij het anders zou kunnen doen? Schroom dan niet en neem contact met me op. Ik denk graag met je mee. Een afspraak maken doe je hier.