Er was eens….

Er was eens, lang geleden, in een land hier ver vandaan een prinses. Ze zag er niet precies uit als een prinses. Ze droeg geen glimmende jurken en ook haar haren lagen niet altijd mooi in de plooi. Dat vond ze allemaal niet zo belangrijk. Ze was veel meer bezig met hoe het met haar landgenoten ging.

Iedere ochtend liep ze haar bescheiden kasteel uit, de stad in om te kijken waar ze een handje kon toesteken. Ze hielp oude vrouwtjes met hun boodschappen, ze liep even aan bij een jonge moeder om het huisje aan te vegen. En altijd stond ze de zieken bij met een lief woord en wat persoonlijke aandacht.

De mensen hadden de prinses heel hoog zitten. Wat een lieve vrouw, wat zorgzaam en betrokken. ’s Avonds werd er over het avondeten en bij de haard zo over haar gesproken. En overdag groetten ze de prinses met een knikje en een glimlach, of ze schoten haar nog even aan over de dochter van de bakker wiens hart gebroken was door de zoon van de smid. Of ze daar ook even aan kon gaan.

De prinses ging natuurlijk, zoals ze altijd deed.

Dag na dag, jaar na jaar ging het zo voort. En het was zo fijn en zo vanzelfsprekend, dat niemand er ook maar over nadacht wat er het leven van de prinses zelf speelde. Laat staan dat de mensen haar daarnaar vroegen. En als ze het wel hadden gevraagd, hadden ze geen antwoord gekregen.

Zorgzaam

Als klein meisje al, was de prinses zorgzaam. Zo was het ongemerkt gegroeid, omdat haar moeder, de koningin, erg ziekelijk was. Zij leunde zwaar op het kleine meisje en de prinses wilde niets liever dan haar moeder zien glimlachen.

De koningin was echter niet een zachtaardig mens. Ze gromde en grauwde en zorgde er zo voor dat de jonge prinses nog meer haar best ging doen om het haar naar de zin te maken.

De koning was veel afwezig. Er was veel onrust lang de grenzen en hij trok er vaak op uit om het land te beschermen. Het was een dapper krijgsheer, die van zijn soldaten niets minder verwachten. De prinses keek erg naar hem op.

Toen na een lang ziekbed, de koningin overleed was de prinses verschrikkelijk bedroefd. En daarbij vond ze dat ze tekort was geschoten. Had ze nou maar meer voor haar moeder gedaan, nog vaker aan haar bed gezeten, betere artsen gevonden. Maar dit verdriet kon ze niet delen met haar vader. Doorgaan, met een glimlach was het enige wat hem kon bekoren. En dat was wat ze deed.

Eenzaam

Niemand wist dat de prinses op een beschutte plek, net achter het hoofdgebouw van het kasteel, begonnen was met het maken van een plekje voor haarzelf. Een ruimte waar ze mocht zijn met haar verdriet en onzekerheden. Ze was hier al jong mee begonnen en toen de koning steeds langer en langer van huis was, kwam het geheime bouwwerk langzaam maar zeker boven de bomen uitgegroeid. De prinses had haar eigen toren gebouwd.

En iedere dag als ze terugkwam van haar ronde door de stad, trok ze zich terug in haar toren. Hoe ouder ze werd, hoe meer tijd ze erin doorbracht. En hoe meer moeite het haar koste om ’s ochtends haar glimlach op te zetten en de stad in te gaan.

De mensen in de stad merkte dat er iets veranderd was aan de prinses. Maar ze konden er niet precies wijs uit, wat dan.

Op een dag was het zover dat de prinses niet uit haar toren kwam. De mensen mistten haar, maar dachten er niet te veel van. Iedereen had wel eens wat. Ze lieten haar met rust. De prinses werd hier erg verdrietig van. Zij had zoveel jaren voor iedereen klaar gestaan en nu zij behoefte had aan een arm om haar schouders, kwam er niemand. En toen er na een week nog niemand kwam, werd ze bitter. Zie je nu wat er gebeurt. Altijd kun je er voor anderen zijn, maar als jij hen nodig hebt, laten ze je allemaal zitten.

Wat de prinses niet had begrepen, was dat ze al die jaren nooit iemand verteld over haar verdriet. De mensen hadden alleen de glimlach en de aardige woorden voor anderen gezien. Ze wisten niet hoe eenzaam en alleen de prinses zich voelde.

Geen sprookje

Een sprookje. Een verhaaltje. Maar wel de kern van waar de vrouwen die bij mij in de praktijk komen met chronische pijnklachten mee worstelen. Misschien niet letterlijk dit verhaal, maar er zit vaak een hoop weggedrukt verdriet, onmacht en eenzaamheid onder de pijn.

Heb hier aandacht voor. Bij jezelf en bij anderen. Want pas als je alles in het licht zet, kun je pijnklachten aanpakken. En zo verander je het verhaal.

Als je hier hulp bij zoekt en aan de slag wilt met je pijnklachten én wat er onder verborgen zit, laat dan wat van je horen. Het is vaak al zo lang “not done” om dat stuk van jezelf aandacht te geven, dat het eng is om daar in je eentje naar te kijken. Ik sta klaar om dit samen met jou te doen.