Ben jij een geconditioneerde Good Girl?

“Be a good girl, try a little harder.” Alanis Morissette zong het in de 90’s. Ik stond in de stralende regen, tot mijn enkels in de modder op Pinkpop, mee te zingen, terwijl de tranen over mijn wangen liepen. Het liedje heet Perfect, en nu ik ouder ben zie ik dat de tekst niet precies gaat over waar ik het hier over wil hebben, maar het heeft er wel mee te maken;
Good Girl conditionering.

Al generaties vrouwen lopen er mee rond en het lijkt erop dat we onze dochters er ook nog steeds mee opzadelen. Maar wat is het eigenlijk? Heeft iedereen er last van en als je er last van hebt, wat kun je dan doen om eruit te stappen?

Wat is het beeld dat je van een meisje hebt?

Als je je nu een meisje voorstelt, vul je dit vaak met uiterlijkheden in (bouw, kleding, haar) en je baseert het waarschijnlijk op een meisje dat je kent. Maar als ik aan je vraag je een Good Girl voor te stellen, wat doe je dan? Dan ga je ook invullen wat passende karaktereigenschappen zijn en aan welke waarden ze zou voldoen.

Mag ik even mijn beeld hier plakken:

Een meisje dat lief en zorgzaam is. Dat klaarstaat voor anderen, vriendelijk, meegaand, en goed haar best doet. Geen ruzie maakt, niet tegenspreekt en luistert.

Terwijl ik het schrijf, krijg ik een beetje de kriebels. Aan de ene kant omdat ik dit nooit zal zijn en niet wil zijn, maar aan de andere kant omdat ik er onbewust toch naar lijk te streven.

Herken je dat?

Een beeld hebben van een ideaal meisje, een gevoel van je er tegen af te willen zetten, maar er toch onbewust aan willen voldoen?

Good Girl conditionering

Als meisje ( en jongens natuurlijk ook) heb je hele leven te maken met de waarden en verwachtingen die daar aan hangen. En het goede, lieve, zachte is iets wat wij als vrouwen al eeuwen naar zouden moeten streven en wat de “vrouwelijkheid” vertegenwoordigt.

Het komt via alle kanalen vanaf onze geboorte al bij ons binnen wat er dus van ons wordt verwacht. Ouders, kerk, tv, school, overal is ongeveer hetzelfde ideaalbeeld wat op ons wordt geprojecteerd. (Waren we jongens geweest, had ik trouwens Boys don’t cry van The Cure aangehaald.)

Maar schijnbaar is dat eenzijdig vrouwelijke ons niet aangeboren. We worden zo gevormd, soms letterlijk in die vorm gepast. Ik kreeg heel vaak te horen dat ik niet meisjes achtig genoeg was, met als bijzonder hoogtepunt (dieptepunt) dat ik té assertief was, omdat ik bij een vriendje mijn mening gaf. In de 21^e eeuw.

Ik denk dat we hier allemaal wel voorbeelden van hebben trouwens.

Als het mis gaat

Wanneer je in je omgeving ook voorbeelden hebt van vrouwen die ook de wat meer mannelijke kwaliteiten hebben, die jouw leren dat dat helemaal ok is, dan ben je spekkoper. Maar niet iedereen heeft dat gehad tijdens het opgroeien. En dat kan er mede voor zorgen dat je uit balans schiet.

We hebben als mens allemaal een Yin en een Yang kant. En als de wijzer te ver doorslaat naar de ene kant, dan ben je letterlijk jezelf niet, dan ben je uit balans. Als dat even is, dan los je dat snel weer op, maar als het dus een geconditioneerde staat is, dan kan het mis gaan.

Wat ik veel zie in de praktijk is dat veel oude pijn die bij vrouwen vastzit, hier mee te maken heeft. Hun hele leven zijn ze gewend om te zorgen, klaar te staan voor anderen, geen ruzie te maken, meegaand te zijn, OMDAT DAT ZO HOORDE. En inmiddels vinden ze vaak zelf ook dat dat zo hoort, maar ze voelen zich er niet lekker onder. Zouden wel eens iets alleen maar voor zichzelf doen, boos willen schreeuwen, de boel de boel laten. Maar, of ze doen het niet, óf ze doen het wel, maar voelen zich daar dan schuldig onder (want eigenlijk hoort het niet).

Ze zijn geconditioneerd om een Good Girl te zijn.

Uit de Good Girl conditionering stappen

Wanneer je al veertig jaar of langer in die vorm zit, kan het je als onmogelijk voorkomen om er uit te stappen. En misschien wil je dat ook helemaal niet, vind je het wel prima. Maar als het schuurt, het irriteert, en het pijn doet (geestelijk én lichamelijk) dan zou ik serieus overwegen om hier een verandering in te maken. En dat kan, ook als je denk dat je nu eenmaal te oud bent.

Omdat zo’n verandering niet met een vingerknip tot stand komt, deel ik hier de drie stappen, waarop je los kunt komen van dit belemmerende, eenzijdige ideaalbeeld:

1. Erkennen

De eerste stap die aan alle veranderingen vooraf gaat, is erkenning. Je moet eerst erkennen je met een eenzijdig ideaalbeeld zit, die onvoldoende recht doet aan wie jij als mens bent. Maar ook aan wie jij als vrouw bent. En hierbij ook erkennen dat jij de enige bent die de voor jou onprettige situatie in stand houdt; Je bent immers geen klein kind meer, maar vormt je eigen overtuigingen en ideeën.

2. Herkennen

Wanneer je erkent dat jij los wilt komen van het Good Girl zijn, dan zul je ineens overal die conditionering gaan zien en herkennen. Bij jezelf en ook bij anderen. Dit is goed, want waarschijnlijk ga je je er stevig aan ergeren en dat motiveert om het anders te gaan doen.

3. Veranderen

Als je het echt goed beu bent, dan is de tijd voor verandering daar. En dat is spannend, maar soms ook verbluffend makkelijk. Je mening die je anders nooit geeft, floept er tijdens een gesprek zomaar uit. Je zegt ineens tegen je zoon dat hij maar een ander vraag om op te passen, want jij hebt al plannen. En je merkt dat er wat verbaasd op wordt gereageerd, maar dat er niets schokkends gebeurt.

Let hierbij wel op dat je je ook realiseert dat je in de loop van de jaren ook afhankelijk geworden kan zijn van je Good Girl zijn. Het kan je een gevoel van identiteit geven. En wanneer jij verandert, kan het even zoeken zijn naar wat er onder dat oude beeld zat. Maar laat het je niet remmen!

Toen ik niet perfect was, te assertief, te jongensachtig, deed ik mijn best om me aan te passen. Maar ik werd er verdrietig, onzeker en ongelukkig van. Ook mijn lichaam kwam in opstand, door middel van pijn in mijn knie, onderrug, polsen, buik, paniekaanvallen, en meer van dat soort gezelligheid.

Maar toen ik mijn overtuigingen kon omkeren, mede dankzij mijn man, en ik ook de andere kant van mijzelf toe kon laten, toen vielen die klachten één voor één weg.

Dat betekent niet dat ik niet nog steeds af en toe iets merk van die Good Girl conditionering. Maar ik Erken en herken het bij mezelf en dat maakt de weg vrij voor verandering. Steeds een stapje verder terug naar balans.

Herken je dat gevoel te moeten voldoen aan het beeld van die Good Girl? Of vind je het juist precies goed zoals dat is? Wil je dat hieronder met me delen?