Hoor je wat ik zeg?

Ze moest er duidelijk even over nadenken. Ik zag haar slikken en haar blik was naar binnen gekeerd. Was ze bezig met bedenken waarom wat ik had gezegd niet waar was? Het was een tijdje stil.

“Ik vind het verschrikkelijk om toe te geven, maar je hebt gelijk.”

Het kwam er wat bibberig uit. Maar het was een stoer moment.

Soms zijn er momenten, waarop je moet horen. Zodat je leven kan veranderen.

Dat horen is meestal niet leuk.

Het is confronterend, ongemakkelijk, pijnlijk. Je kunt er heel erg boos door worden en opstandig. Maar wanneer je ervoor kiest om te verstaan wat er gezegd wordt, dan kun je die verdediging laten zakken. Al is dat niet gemakkelijk.

Wat was er gezegd in bovenstaande situatie?

“Ik heb het idee dat je jezelf behoorlijk in de weg staat. Ik hoor je iedere keer anderen de schuld geven voor wat er niet goed gaat en wat vervelend is. En jij lijkt er geen aandeel in te hebben. Hoe kan het, dat jij in jouw leven geen invloed hebt? Dat kan toch niet waar zijn?”

Dit is een voorbeeld. Niet 100% echt gebeurd. Maar dit zijn wel het soort gesprekken die ik soms heb met mensen in mijn praktijk.

Horen en verstaan

Het is verschrikkelijk lastig om te horen wat er gezegd wordt, als het raakt aan wat jouw waarheid is.

De meeste mensen die met chronische pijnklachten bij me komen, hebben zich een manier van doen en denken eigen gemaakt die ze staande houdt. Maar als je uit die situatie wilt, dan is daar een verandering in nodig.

Wat je dit heeft gebracht, zal je niet iets anders brengen.

Dus eigenlijk: wat je tot nu toe gedaan en gedacht hebt, heeft je tot hier gebracht. Wil je dit niet? Dan is daar dus iets anders doen en anders denken voor nodig.

Leg ik het zo goed uit?

In het geval van mijn mensen is het dat ze niet meer geleefd willen worden door hun pijnklachten. Ze willen dus de huidige situatie niet meer.

Met chronische pijn sta je constant in overleef-modus. Alles staat op scherp. En om continu in overleefstand te staan, moet je om energie te sparen, op de automatische piloot qua denken en doen.

Je draait als het ware op vaste patronen. Dat geeft veiligheid en overzicht.

Maar wil je wat anders, dan zul je uit de overleef-modus moeten. En dat gaat soms alleen met een knal.

Plons koud water

Misschien een suffe vergelijking:

Een hysterisch huilend kind krijg je soms alleen rustig door het te laten schrikken. Bijvoorbeeld door een plons koud water in het gezicht. De cirkel is doorbroken en verandering is mogelijk.

Zo is het ook met uit de overleef-modus komen. Er is een plons koud water nodig, een rake opmerking, een confrontatie, om een verandering mogelijk te maken.

Ik denk dat het mijn belangrijkste en moeilijkste taak is, om soms die plons water te zijn. Niet om te je af te breken, maar juist om je te helpen om weer op te bouwen.

Om je te helpen om uit de overleef-modus te komen en de verandering mogelijk te maken die jij zo graag wilt.

Als jij dan kunt horen, dan zet je direct een reuzenstap. Super stoer!

Wat doet dit artikel met je? Raakt het je? Staat het je juist tegen? Laat het me weten in de comments hieronder.