Jij bent de baas

Al 4 jaar werkte ze bij hetzelfde bedrijf. Het begon leuk, met uitdagingen en afwisselende klussen. Ze had veel vrijheid om haar eigen functie in te vullen.

Toen kwam er een andere leidinggevende en alles veranderde.

Ik hoorde het als vriendin aan. En het was rot om te horen hoe ze zich niet meer op haar plek voelde.

Inmiddels werkte ze al 8 jaar bij hetzelfde bedrijf. Met frisse tegenzin ging ze er iedere dag heen.

Ik hoorde het nog steeds aan als vriendin. En ik probeerde mee te denken.

Maar ik begreep iets niet.

Als je jaar in jaar uit naar werk gaat, waar je je kleiner voelt dan je bent, waar je met tegenzin heen gaat, waarom blijf je daar dan?

Uhm….. ben je ineens business coach geworden Inge?

Ik snap dat je dat denkt. Maar nee, ik omschrijf deze situatie omdat het zo verdomd veel gelijkenis vertoont met hoe veel mensen met hun chronische pijnklachten omgaan.

Laat me je uitleggen waarom.

Opgeven

In de eerste plaats gaat het over een onprettige situatie maar accepteren. Het “leer er maar mee leven”, het “Ach, ik heb nu eenmaal altijd pijn en dat zal nooit veranderen”.

Het opgeven, en de handdoek in de ring gooien.

Wat hier zo funest aan is, is dat je net doet alsof je zelf geen invloed hebt op je leven. En dat is pertinent niet waar.

Jij bepaalt wat er in jou leven, in jouw lichaam gebeurt. JIJ bent degene die hier zeggenschap over heeft en die de beslissingen neemt.

Net als dat je in een nare werksituatie ervoor kunt kiezen om ontslag te nemen of om een gesprek met je baas aan te gaan, kun je ervoor kiezen om je situatie met pijnklachten te veranderen.

Ja maar….

Als tweede is daar het element klagen en niets doen.

Ik zou willen dat ik daar niet op in hoefde te gaan, omdat mensen zich hierdoor persoonlijk aangevallen kunnen voelen. Weet, dit is géén persoonlijke aanval.

Wat klagen namelijk laat zien, is dat je weet dat de situatie niet tof is, maar dat je niets wilt doen met de eventuele oplossingen die je geboden worden.

Het zijn de “Ja, maar” gesprekken. En met ja maar kom je helemaal nergens. Dat garandeer ik je.

Ik wil hier gelijk duidelijk maken dat ik met klagen niet bedoel praten over waar je last van hebt. Want dat is heel belangrijk. Klagen is eigenlijk niets willen veranderen.

Afwachten

De derde overeenkomst is het wachten tot de situatie verandert.

Wachten tot de nieuwe leidinggevende misschien naar een andere afdeling gaat, wachten tot er misschien een reorganisatie komt volgend jaar, wachten tot dat ene pilletje op de markt komt, wachten tot het vanzelf over gaat.

Kortom wachten tot de wereld zo verandert, dat jouw problemen opgelost worden. Zonder dat je er zelf iets voor hoeft te doen.

Ik zeg niet dat iedereen er zo in staat.  En soms is het verdomde lastig om te weten wát je dan zou moeten doen. Die frustratie ken ik zelf ook.

Een ding weet ik wel zeker, als je niets doet, maar afwacht tot een ander wat doet, of tot dat de pijn vanzelf besluit weg te gaan, maakt je een lijdend voorwerp, niet het onderwerp.

Het maakt je passief, en daarmee doe je jezelf zo verschrikkelijk tekort.

Dus sta op.

Sta op voor jezelf

Stop met klagen en aanvaard de verantwoordelijkheid.

Kies en sta achter je keuze, of verander vastbesloten van mening als het niet blijkt te zijn wat je hoopte.

Neem de controle terug over jouw leven en jouw lijf en onderzoek wat jijzelf kunt doen om jouw situatie te veranderen.

Wacht niet op de wereld om te veranderen, maar zet zelf de eerste stap.