Mini-feestje

Hieperdepiep hoera!!

Nee, ik ben niet jarig, nog niet, maar vierde deze week wel een piepklein mini-feestje. Want hoewel de mensen waarmee ik werk regelmatig kleinere en grotere successen met me delen, was dit wel een heel bijzondere.

Een vrouw waar ik al een jaar geleden contact mee had, heeft nu de stap gewaagd om met me aan de slag te gaan.

Ze heeft fibromyalgie en het ging nu écht niet meer. Dat is natuurlijk niet iets om je feesthoedje voor op te zetten. De pijn was niet meer te doen.

Ik vraag altijd aan het begin van een traject hoe erg iemand de klachten ervaart op schaal van 1 tot 10, waarbij 10 dus het ergste is.

Als het had gekund, had zij 12 gezegd. Haar stem klonk zacht.

De eerste sessie.

Veel vragen stellen, luisteren, horen wie iemand is. En op basis daarvan en het voelen van de pols keuzes maken voor een behandeling. Dan de juiste acupunctuurpunten lokaliseren en naaldjes zetten.

Ze reageerde heftiger dan ik verwacht had, zelfs lichte aanraking was teveel.

Mini-feestje!

Drie dagen later hadden we onze tweede afspraak.

Ze gaf me een stevige hand. En op de vraag, hoe het ging, antwoorde ze: “Goed.”

Nu ken ik mijn pappenheimers redelijk goed, dus als mijn klanten zeggen dat het goed met ze gaan, krijgen ze een onderzoekende blik.

Want “Goed” is zo’n automatisch antwoord, daar neem ik geen genoegen mee.

Maar ze doorstond mijn blik en vertelde verder.

Ze had na de eerste behandeling 2 nachten acht uur geslapen. Zonder tussendoor wakker worden.

Ze was op één dag met haar kind op pad geweest, had geholpen met huiswerk én had ook nog energie om te stofzuigen en de afwas te doen.

En daarna was ze niet volledig uitgeput op de bank in slaap gevallen.

Ja, ze had tussendoor even gezeten, maar niet omdat ze niet meer kon.

En over die pijn, die was nu een 5 in plaats van een 10.

Ik wist niet wat ik hoorde. Wat super fijn zeg! Dus daarom vierden we samen, nog in de gang, een klein mini-feestje.

Niet alleen maar feest

Waar ik haar vervolgens in onze sessie wel voor waarschuwde, was dat ze nu niet moet rekenen op een rechte lijn naar beneden.

Klachten vermindering gaat golvend, zullen we maar zeggen.

En tijdens onze derde sessie bleek dat ook.

Want hoewel de pijn nog steeds op de 5 stond, had ze ontdekt wat de lastigste horde is in het proces:

Hoe sterk ben je mentaal en emotioneel opgewassen tegen pijn? En niet hoe goed kun je je kiezen op elkaar klemmen hè!

Als pijn weer opduikt, wanneer het (even) is weggeweest, hoe ga je hier dan mee om? Hoe reageert je lijf erop, hoe reageert je hoofd?

En daar gaan we de komende maanden, naast de pijn, dan ook de nadruk op leggen.

Want om pijnklachten te overwinnen, moet je sterk in je schoenen staan, om te kunnen omgaan met de golfbewegingen naar herstel.

Ik ben benieuwd waar ze over een jaar staat.

Mijn feesthoedje hou ik in ieder geval bij de hand. Want successen, groot en klein, vieren we!