De olifant in de kamer negeer je beter niet.

Het verraste me niet. Ik stelde de vraag en voelde het antwoord al aankomen.

“Nou, daar ben ik eigenlijk nog niet aan toe gekomen…”

Zo herkenbaar. Want wie gaat nu met plezier volop focussen op iets wat je al jaren probeert te negeren? Ik liever ook niet!

Dan haal je liever alles uit de kast, om er niet aan toe te hoeven komen en dan is het klaar.

Maar zo werkt het niet als je met mij aan de slag gaat.

Ze was voor de tweede keer bij me, en keek me niet helemaal recht aan.

Ik zei niets, glimlachte haar toe.

“Nou ja,” grinnikte ze een beetje betrapt, “Ik wil het eigenlijk niet doen en dus was ik het een soort van vergeten.”

De week daarvoor had ze van me een oefening gekregen, om door middel van het bijhouden van een inzichtdagboek, een heel duidelijk beeld van haar klachten te krijgen.

Want, zoals je weet, kun je pas gericht actie ondernemen, wanneer je weet wat er nu echt aan de hand is.

Ik wil er niet over nadenken

Ze had het inzichtdagboek mee naar huis genomen en nog diezelfde avond had ze wat tijd gereserveerd om er in te gaan schrijven.

Maar toen aten ze later dan gepland, haar zoon had nog aandacht nodig en toen ging ze met een kopje thee eerst nog even het journaal kijken. Vervolgens bleek er een leuk programma te zijn, was ze in slaap gedommeld en toen was ze om elf uur naar bed gegaan.

De volgende dag was het druk met werk. De pijn in haar benen was heel erg, ze was vergeten om een wekkertje te zetten om te schrijven en had de strijk nog even gedaan.

Je kunt waarschijnlijk wel invullen hoe de rest van de week verlopen was.

“Weet je, ik wil er eigenlijk gewoon niet over nadenken!”

Bam! Daar was ie. Niets vergeten, gewoon niet over willen nadenken.

En dat is heel begrijpelijk, maar niet handig als je uiteindelijk ergens vanaf wilt.

Olifant in de kamer

Als je iets (fibromyalgie bijvoorbeeld 😉 ) expres negeert, het bewust geen aandacht geeft, dan wordt het als een olifant in de kamer waar niemand het over heeft.

Ik vind dat altijd een heerlijk idioot beeld; Iedereen doet wat ie doet, leest een boek, kijkt tv, loopt naar de keuken, maar niemand zegt iets over die gigantische grijze massa met slurf die daar gewoon maar in de weg staat te staan en de halve kamer in beslag neemt.

En hang nu eens een kaartje met ‘FIBROMYALGIE’ erop aan z’n nek.

Voel je ‘m?

Als je niet wilt kijken naar fibromyalgie, of wat je dan ook in de weg zit om normaal te kunnen leven, als je het geen aandacht wilt geven, er niet aan wilt denken, dan blijft het in de weg staan.

Sterker nog, je gaat je hele leven aanpassen aan die olifant. Om je er niet aan te stoten, om de mest en watervallen aan pies niet te hoeven opruimen (getver!), kortom, om er niet mee geconfronteerd te worden.

Maar ongemerkt gebeurt er zo precies wat je dus níet wilt. Terwijl jij met je vingers in je oren en je ogen dicht zit, geef je macht uit handen. Nu bepaalt fibromyalgie je leven.

Wat je niet wilt zien, geef je macht

Alles wat je niet wilt zien, geef je macht. En zeker wanneer je het panisch probeert weg te drukken, iedere keer dat het tevoorschijn piept. Angst is een slechte raadgever, het transformeert je in een slachtoffer van datgene waar je bang voor bent. En maakt het groter en groter.

Angst zorgt ook voor zinnetjes in je hoofd als “Zie je wel, daar was ik al bang voor” En “Daar gaan we weer.”

En voor je het weet, spreek je niet meer spontaan af met je vriendin en durf je niet meer te schilderen. Want dan kan die pijn, die alles overheersende pijn weer roet in het eten gooien.

Hoe is dat bij jou? Heb jij ook je leven zo ingericht dat je op je tenen om de olifant in jouw kamer heen manoeuvreert?

Het spook laten verdwijnen

Daarom is het allereerste wat ik mensen vraag om te doen, hun pijn recht in de ogen kijken.

Trek de gordijnen open, en zie wat er nu echt aan de hand is.

Door het niet te willen zien, het in het donker te plaatsen, wordt het veel groter en erger in je hoofd, dat dat het echt is.

Je kunt met de dekens over je hoofd in bed blijven liggen en bang zijn voor de spoken die je om je heen hoort. Maar als je het licht aan doet, zie je wat het werkelijk is. Misschien nog steeds iets wat niet leuk is, een muis in de hoek van de kamer, maar dan weet je waar je mee te dealen hebt.

En zo werkt het ook met fibromyalgie.

Je kunt het negeren, er niet de aandacht aan geven waar het om vraagt, maar dan maak je het onbewust groter en daarmee erger.

Kies je ervoor om het te bekijken, er over na te denken en het precies te zien voor wat het is, dan heeft het direct minder macht over je.

De volgende keer dat we elkaar zagen had ze het inzichtdagboek bijgehouden. Het had haar drie AHA-momenten opgeleverd en ze kon direct een aantal zaken veranderen, waardoor ze minder pijn ervaarde.

Wat die AHA-momenten waren en wat ze veranderde lees je volgende week.