Ben jij onzichtbaar?

Ik wilde dat ik onzichtbaar was op school. Of, nee, ik wilde dat ik groot en sterk was en dat ik iedereen een enorme mep kon verkopen. Maar ik deed soms mijn best om onzichtbaar te zijn. Zodat ze langs me heen zouden kijken en ik gewoon naar huis kon lopen.

Ik werd niet verschrikkelijk gepest maar wel genoeg om impact te hebben. Ik was namelijk een meisje en speelde altijd met jongens. Totdat meisjes stom bleken te zijn en mijn vriendjes me liever een beuk gaven om in de smaak te vallen bij oudere jongetjes. Ik droeg ook andere kleren, huilde snel en was dus een leuk target. Maar goed, onzichtbaar zijn was dus wel een goede strategie.

Het was een soort naar binnen trekken van mijn energie. Ik kan het niet goed uitleggen hoe dat in z’n werk gaat, maar ik zie het mijn zoontje soms ook doen. Gewoon je lampje op “niet thuis” zetten, om de buitenwereld niet binnen te laten komen. Zelfbescherming.

Op de middelbare school leerde ik er een tweede techniek bij, namelijk zo zichtbaar zijn, dat ze niet om je heen kunnen. Ook effectief. De leraar Duits was zelfs een beetje bang voor me. Maar allebei zo vermoeiend.

Nu ik ben terug verhuist naar de omgeving waar ik ben opgegroeid, merk ik ook wat de verschillende manieren hebben opgeleverd. De mensen die me alleen van de basisschool zouden kennen, herkennen me niet en mensen die me van daarna kennen, weten precies wie ik ben. Allebei zowel prettig als niet prettig.

Onzichtbaar willen zijn

Ik wil het hier hebben over die wil om onzichtbaar te zijn. Want dat is iets wat ik heel vaak herken bij de mensen met fibromyalgie die bij mij terecht komen. En het verraad zich vaak al bij het eerste contact wat we hebben.

Eigenlijk doe ik een kennismakingsgesprek via Skype, maar IEDEREEN wil liever bellen. Want dat voelt veiliger. Dan kan ik je niet zien. Het is al een hele stap dat iemand besluit dat het niet zo verder kan, dus bellen is prima.

Vaak hoor ik vervolgens als we samen in de praktijk zitten vaak verhalen van pesten. Op school, op het werk, of thuis. Ze voelen zich hierdoor nu 20, 30, soms 60 jaar later nog steeds niet leuk genoeg, mooi genoeg, goed genoeg en gedragen zich hierdoor vaak als onzichtbaar.

Maar er broeit vaak wel iets onder. Want eigenlijk stiekem vanbinnen willen ze heel erg graag wél gezien worden. En gehoord worden. Er toe doen. En ze hebben het idee, dat wat ze ook doen, ze altijd tekort schieten. Ook nu. Als volwassen vrouwen.

Wanneer ik vraag wat ze dan doen om wel gezien en gehoord te worden, steekt één manier er met kop en schouders boven uit. Herken je hem?

“Ik stamp extra hard op de trap.”

“Ik negeer de vraag gewoon.”

“Ik loop weg en doe niet meer mee.”

“Ik lach vriendelijk, maar doe gewoon mijn eigen zin.”

Ik vraag dan altijd of de ander dan weet wat ze met dit gedrag willen zeggen. En vaak denken ze van wel. Ik weet zeker van niet.

Zichtbaar, maar niet gezien

Geloof me, ik heb het ook moeten leren, maar andere mensen kunnen niet in jouw hoofd kijken.

Wanneer je niet hardop zegt dat je het ergens mee oneens bent, dat je wat anders wil, of dat je boos of verdrietig bent, dan weet die ander dat niet. Als iemand niet weet wat hetgeen dat hij zegt of doet, bij jou in je gedachten of emoties teweeg brengt, dan kan hij ook je gedrag niet juist interpreteren.

Anders gezegd, met boos stampen bereik je niet wat je wil, als je niet ook zégt waarom je boos stampt.

Vaak heb je jezelf al zo lang getraind in het onzichtbaar zijn, dat je niet meer weet hoe je op een werkende manier wél zichtbaar kunt worden wanneer jij dat wilt. Wanneer het nodig is.

Vroeger als baby, wist je heel goed hoe je zichtbaar moest worden. Als je iets nodig had, eten, schone luier, aandacht, dan zette je een keel op. Je zou nooit krijgen wat je nodig had als je passief agressief vanuit de box naar je moeder zou kijken.

Hoe word je écht zichtbaar?

Het is nu tijd om te leren hoe je dit principe weer in je volwassen leven in kunt passen. (Wel iets meer genuanceerd dan een baby doet natuurlijk.)

Een van de dingen die ik de vrouwen in mijn praktijk aanraad om te gaan doen, is om te gaan oefenen met hardop zeggen waar je behoefte aan hebt, of waar je juist genoeg van hebt.
Niet direct tegen een ander, maar gewoon hardop zeggen. In de auto, tijdens een loopje door het bos of als je aan het uitwaaien bent op het strand.

Het is namelijk als eerste van belang dat je niet schrikt van je eigen stem als je dingen zegt die je heel lang in jezelf hebt gehouden. Wanneer je het direct “live” zou gaan oefenen, is het risico groot dat je in tranen uitbarst, gaat schreeuwen, of er zoveel tegelijk uitkomt, dan de ander nog steeds niet snapt wat je boodschap is.

Als je het eerst voor jezelf oefent, kunnen de tranen komen en de frustratie, maar dan lucht dat alleen maar op.

Wanneer je je sterk genoeg voelt door het oefenen, kun je het in het echt doen. Het voorstel doen dat je man voortaan twee keer per week kookt, zodat jij wat lucht hebt. Je vriendin vertellen dat je het leuk zou vinden als ze bij jou langs zou komen. Op je werk een vrije dag opnemen om gewoon lekker te niksen.

Ben jij ook al veel te lang onzichtbaar geweest en zou je graag zichtbaar zijn als het nodig is? Wat doe jij om gehoord en gezien te worden? Hoe pak jij dat aan? Heb je een tip voor mensen die graag wat zichtbaarder zouden zijn? Deel het dan hieronder.