Ik zou je wel willen rammelen. Liefdevol natuurlijk.

Het liefst had ik haar door de telefoon heen door elkaar geschud.
Klinkt wat onsympathiek, maar kwam absoluut vanuit liefde.

Wat was er aan de hand?

Ik sprak een schat van een vrouw over haar fibro-klachten en het was erg. Heel erg. Een waterval kwam los, ze had er nog nooit met iemand zo over durven praten. Ik voelde zo met haar mee.

Maar er gebeurde ook iets anders. Eigenlijk gebeurt dat al mijn hele leven. Wanneer ik onrecht zie, word ik boos. Ik kan daar zó niet tegen, en ik wil daar dan direct iets aan doen.

Zo ook in deze situatie. Want hier was iemand zichzelf zo’n onrecht aan het aandoen. Door de tijd heen had ze zich steeds kleiner en onbelangrijker gemaakt, en nu wist ze het echt niet meer. Ze wilde zoveel voor anderen doen, maar werken ging niet meer, ze kon er niet meer zijn voor haar kinderen. Eigenlijk voelde ze zich, alsof ze al over het randje gegaan was en aan een miezerig boomworteltje boven de afgrond hing.

Terwijl ik het hier opschrijf, prikken de tranen achter mijn ogen. Want dit maakt me verdrietig en boos tegelijk.

En daarom wilde ik haar dus liefdevol door elkaar rammelen.

Wanneer is genoeg, genoeg?

Als je huilend op de bank ligt? Als je je bed niet meer uit kunt komen van de pijn? Als je je zo beroerd voelt, dat je liever niet meer wilt?

Wanneer ben je bereid om je vingers uit je oren te halen en te gaan luisteren naar je schor geschreeuwde lichaam?

Wanneer ben je bereid om je ogen te openen en verder te kijken dan de symptomen en de betekenis te zien?

Hé Inge, het is wel Kerst hè! Kunnen we het een beetje gezellig houden? Ik hoor het je denken😉

En dit is nu juist waar het mis gaat en waarom je maar over je grenzen heen blijft gaan.

We dragen als vrouw een last mee vanuit de oertijd. We zijn zo gevoelig voor “de groep”, omdat het nest waar we met andere vrouwen in zaten, ons vroegah beschermde tegen de grote boze buitenwereld. Dus erbij horen, de harmonie bewaren, gezellig!! waren de manieren om de volgende dag te halen.

Maar die oerangst om het niet gezellig te hebben, om conflict te hebben, om buiten de boot te vallen, werkt in het geval van fibromyalgie (en overigens alle chronische pijnklachten) alleen maar tegen je.

Mag ik eens aan je vragen:

Hoe vaak heb je deze maand “ja” gezegd, terwijl je eigenlijk “nee” had willen zeggen?

Hoe vaak heb je, nadat je van te voren bedacht had dat een ander het mocht doen, gezucht, je schouders opgehaald en het toch zelf weer gedaan?

Waar ben je en wat doe je de komende dagen, waar je nu bij de gedachte al naar van wordt?

Hoe draagt dit allemaal bij aan je gezondheid?

Rammel, rammel.

Ik weet dat mijn directheid en mijn gerammel kunnen voelen alsof ik met mijn vinger in een wond druk. Waarvoor excuses!

Maar als dit maar bij één iemand ervoor zorgt, dat ze iets gaat doen, vóór ze over het randje gaat, kan het me niet schelen op hoeveel tenen ik trap.

Juist als de feestdagen ervoor zorgen dat jij je helemaal niet feestelijk voelt, is dit de tijd om aan de bel te trekken.

Spreek het uit als het je teveel wordt.

Stop met het kaken op elkaar en doorgaan.

Luister naar je lichaam.

Zie jezelf.

En weet je waarde als mens.

Als je dat lastig vindt om te doen, omdat je het al zo lang in jezelf houdt, laat me dat weten. Ik zit klaar om je hierin te steunen. Ook deze week. Dus schroom niet om een afspraak in mijn agenda te boeken. Kost je niets en kan je een hoop helpen. Een afspraak maken kan hier.

Uiteindelijk heb ik de dame van het telefoongesprek natuurlijk niet écht gerammeld, alleen haar wel verteld wat de situatie was van buitenaf gezien en waar ze naar onderweg was. Er waren tranen, maar vooral heel veel opluchting. Opluchting dat ze haar mond open had gedaan en dat ze de stap had genomen om hulp te zoeken. En dat gaf haar meteen meer ruimte en verlichting.

Soms is het nodig om met gepast geweld een muur te doorbreken, zodat het licht naar binnen kan schijnen. En dat doe ik met liefde.

Ik wens jou en je geliefden heel fijne en voor iedereen (dus ook voor jou!) gezellige feestdagen!

Liefs,

Inge