De rol van je leven

Het leven is de laatste tijd een stuk onvoorspelbaarder geworden. We hebben namelijk een ninja in huis. Een echte. Hij sluipt van kamer naar kamer en ook door de supermarkt volgt hij me ongezien. En soms staat hij ineens voor me, met een doordringende blik en allerlei spannende karate-moves.

Lachen is absoluut verboden.

“Het is niet een spelletje mama!”

Ik doe dan ook meestal mee en zie mijn kleine vent groot zijn als ninja.

Als je bijna zeven bent, test je uit wie je als mens wilt zijn. Je probeert allerlei rollen uit en wisselt soms wel 30 keer per week wat je later wilt worden.

Mijn knulletje heeft momenteel uitvinder, astronaut, ninja, moeder en gamer op z’n shortlist staan. Ik geloof dat hij alles goed zou doen.

Een rol kiezen

Maar hoe ouder we worden, hoe meer we vast lijken te zitten in één rol. We proberen steeds minder uit en blijven hangen in wat we kennen, in wat vertrouwd voelt. In de rol die we kunnen dromen.

Ik kreeg toen ik 17 was eens van een vriendin te horen dat ik zo anders was in verschillende situaties. Het was niet écht bedoelt als compliment en zo kwam het ook niet binnen. En het feit dat ik het nu nog steeds weet, spreekt natuurlijk ook boekdelen.

Hierna volgden jaren van proberen om één rol heel consequent te spelen, maar ik werd er doodongelukkig van.

Wat voorbeelden:

• Rol van vriendin die alleen oog heeft voor vriendje en niet meer afspreekt met vrienden die ze al 10 jaar heeft, omdat het gek is als een meisje vooral (jongens) vrienden heeft.
• Rol van beste vriendin die 100% klaarstaat voor haar vriendin die worstelt met haar leven en als ze zelf een dipje heeft dit maar doorslikt, want vriendin kan daar niets mee.
• Rol van ideale werknemer, die om 7 uur op kantoor is en ook nog wel tot 5 uur blijft, of later om last minute onzin van hoger hand te verwerken.
• Rol van perfecte jonge moeder die borstvoeding blijft geven, ook al gaat het niet goed en dan de halve nacht bezig zijn met kolven en voeden, omdat “breast is best”.

DRA.MA.TISCH!

Wat leverden die rollen me op:

Het gevoel dat ik raar was en pijn in mijn onderrug. Het gevoel dat ik er niet toe doe en paniekaanvallen. Een burn out en het idee dat ik eigenlijk niets kan. En een overweldigend gevoel van falen en insomnia.

Je bent niet maar één rol

Heel erg fijn, in één rol proberen te passen.

Dat al die onbewuste experimenten zo’n gruwelijk resultaat hadden, komt natuurlijk omdat we als mens niet maar één iets zijn.

Ik ben Inge en dat omvat alles!

Wanneer ik maar één aspect van mezelf tot uiting laat komen, en dan doe alsof dat het enige is wat ik ben, ontstaat er zo’n disbalans, dat ik me er geestelijk en lichamelijk niet meer senang door voel.

Door schade en schande herken ik nu steeds sneller wanneer ik mezelf weer in één rol probeer te persen. Vaak begint het met een verkramping ergens in mijn lichaam. Een teken dat ik mezelf klem aan het zetten ben. Wanneer ik dan direct ga onderzoeken wat ik aan het doen ben, blijft het bij een paar uur ongemak, en kan ik weer door.

Niet met die ene rol dus hè, maar wel met steeds meer zijn wie ik helemaal ben.

Hoe zit dat bij jou?

Ben jij ook druk bezig met proberen om één rol tot in perfectie uit te voeren?

Misschien heb je er nog nooit zo over nagedacht en heb je een aha-moment. Wil je dat met me delen?