Stel je niet aan

Stel je niet aan!

Hoe vaak krijg je het niet te horen in je leven? Of het gaat over pijn hebben, verdrietig zijn of uitgeput zijn. We mogen ons in deze wereld niet aanstellen. Tanden op elkaar, doorbijten, je “gedoe” binnen houden en doorrrrrr!

Geen ruimte voor emoties, geen moment om te rusten en gewoon even te zijn, geen tijd om te luisteren naar je lichaam.

Maar dit je niet aanstellen, maakt vaak meer kapot dan ons lief is.

Het is soms nodig om door alle emoties heen te gaan. Om te voelen dat je boos, verdrietig en teleurgesteld bent. En dan vloeien er tranen en sneuvelt er misschien een bord. Helemaal niet erg.

En tijdig rusten en even niet meedraaien in de waan van de dag, is juist goed voor je. Daar wordt je een sterker en vooral uitgeruster en stabieler mens van.

De ruimte nemen om naar je pijn te luisteren, is volgens mij zelfs van levensbelang. Zoals ik wel vaker zegt, rond blijven lopen terwijl het alarm met toeters en bellen afgaat, is op zijn minst ongezond.

Volgens wie stel je je aan?

We gebruiken het trouwens als volwassenen vaak tegen onszelf.

Zeg jij het ook regelmatig tegen jezelf, dat je je niet moet aanstellen?

Wat bedoel jij ermee wanneer je het tegen jezelf zegt?

Mag je bepaalde emoties niet voelen, mag je niet toegeven aan de pijn in je lichaam, mag je je ergens niet over uitspreken?

Is het eigenlijk wel aanstellen wat je dan doet? Leg je het er dik boven op? Doe je het erger voorkomen dan het eigenlijk is?

Eigenlijk niet hè?

Maar wat we als kind van anderen gehoord hebben, zeggen we als volwassenen tegen onszelf. Terwijl we het er voor onszelf niet te dik bovenop leggen, toch? Toch?

Naar mijn idee, komt het soms wel voor dat we onszelf een beetje voor het lapje houden. Dat we iets groter maken dan het is. Meestal komt het door angst. Angst kan dingen behoorlijk opblazen.

Een voorbeeldje:

Ik deed nogal fanatiek aan atletiek. En er was een moment dat ik mijn trainster hartgrondig haatte.

Ik was tijdens het hordelopen met mijn voet achter de horde blijven hangen en ik ging behoorlijk hard tegen de vlakte, met mijn benen in de knoop met die horde. Ik was verschrikkelijk geschrokken en ik voelde de pijn langzaam door de adrenaline heen opkomen. Mijn trainster stond er direct naast en zette mij en de horde weer overeind. Ik zeg zette, maar mij schreeuwde ze overeind.

“Stel je niet aan nu! Opstaan en terug naar de start! Nog een keer en nu je knie hoger optrekken!”

Snikkend en trillend ging ik naar de start en ik probeerde het weer. Nu met, gelukkig, een hoger opgetrokken knie. En ik kwam over die verrotte derde horde heen, zonder problemen.

“En stop maar!!”

Verbaasd stopte ik. Ik was toch nog lang niet klaar?

Mijn trainster kwam weer bij me, sloeg haar arm om me heen en wat ze op dat moment uitlegde zal ik nooit meer vergeten. Sterker nog, daarom doe ik zoals ik doe.

Ze was zo hard en streng geweest, juist omdat ze zag dat ik zo geschrokken was en in de war. Er was niets gebroken of gekneusd, dus fysiek kon ik gewoon verder. Maar mentaal was een ander verhaal.

Het paard weer op

Als je van een paard valt, moet je er meteen weer op, anders durf je nooit meer. En zo was het voor mij bij het hordenlopen ook. Als zij me niet door mijn opkomende angst heen had geschreeuwd, had ik het nooit meer gedurfd om over die hekjes te springen. Op dat moment won mijn angst voor haar het, zeg maar.

Deze “Stel je niet aan!” noem ik de opbouwende variant.

Ik zal in mijn praktijk nooit de “Stel je niet aan!” in de mond nemen. In de eerste plaats omdat ik niet geloof dat iemand met chronische pijn zich aanstelt. Die neem ik serieus.

En als tweede omdat ik het zelf heel onprettig vind om te horen.

Ik kan wel, net als mijn trainster vroeger, wat stevig uit de hoek komen. Omdat ik weet dat het je kan helpen. Omdat je daardoor misschien stappen zet die jijzelf niet voor mogelijk had gehouden.