Stoppen of Doorgaan?

Afgelopen week werd ik behoorlijk getriggerd door een Facebook berichtje van mijn eigen coach. Ze schreef over starten met hardlopen en dan opgeven na de eerste 60 meter omdat je lichaam pijn doet. Dat je dat niet moet doen, maar moet doorgaan, omdat je lichaam je wil laten stoppen, maar dat je daar door heen moet.

Alles is mij kwam in opstand.

Wel potverdorie (nette vertaling)!

Dit staat haaks op wat ik mijn mensen vertel. Dit is de aller slechtste boodschap die je kunt geven.

Ik probeer al tijden mensen te leren dat je juist goed naar de signalen van je lichaam moet luisteren en er rekening mee te houden, komt zij hiermee. Lekker zeg!

Verder lezen

Ik las verder.

Ze schreef vervolgens dat dat net zo iets is als starten met een bedrijf en dan als het na 3 weken niet direct lukt, je dan weer iets anders gaat proberen.

O….

Ik was te snel geweest met mijn reactie, want daar had ze een valide punt.

Toch speelde het nog door in mijn hoofd, want een paar dagen later had ik het er weer over met een vriendin.

En toen kwam het volgende inzicht:

Ja, je moet luisteren naar je lichaam. Pijn is onderdeel van het alarmsysteem, en chronische pijn is de niet aflatende sirene dat iets wat wordt weggedrukt, meer aandacht verdient.

Dat is de allerbelangrijkste les voor mijn mensen die vaak doorgaan en doorgaan, met de kiezen op elkaar geklemd en de pijn negerend.

Maar, een andere heel belangrijke les, is dat je niet bij ieder steekje of pijntje moet opgeven. En dat staat er niet haaks op.

Een voorbeeld:

Ik werkte samen met Maria achter de receptie van een relatief klein bureau. Maria werkte daar al heel lang en ik sprong bij omdat haar collega een paar maanden op reis was. We hadden het erg leuk samen, ze had een goed gevoel voor humor, maar iets begreep ik niet goed.

Het pand waar we werkten had 3 etages, waar we nauwelijks hoefden te zijn. Maar als ze dan eens naar de eerste moest, dan nam ze altijd de lift. En daar kon ik dus niet bij, want die lift was TRAAG.

Ik vroeg haar waarom ze altijd de lift nam, de trap was toch veel sneller?

Ze antwoordde me, dat ze last had van haar rug en dat ze daarom liever de trap niet nam. Ze had daarom ook een speciale bureaustoel.

Ze vervolgde toen dat de dokter ook zei dat ze beter de trap kon nemen, maar dat ze liever haar eigen plan trok.

Dit is al jaren geleden, maar het is me altijd bijgebleven, omdat ik toen al dacht: “Ja maar, als je nou de trap neemt af en toe, dan maak je je spieren sterker en heb je minder pijn.

Angst voor pijn

Als je dit voorbeeld leest, denk je misschien dat ik dat toch niet zo kan stellen. Voor het zelfde geld kan Maria echt die trap niet op.

Dat is mogelijk, maar wat ik zeker weet, is dat ze zo bang was geworden voor pijn, voor iedere pijn, dat het vooral te maken had met durven.

Wanneer je de gewone dingen in het leven, traplopen, zitten, boodschappen doen, niet meer kunt doen zonder pijn, of angst voor pijn, dan is er iets goed mis.

Dan moet je luisteren naar je lichaam.

Maar luisteren naar je lichaam is niet alles uit je handen laten vallen en nooit meer iets doen. Dat is weer de totaal andere kant van blijven doorgaan tot je erbij neervalt. Dat is ook niet de bedoeling.

Het is zoeken naar balans.

Een balans tussen doorgaan of stoppen. En die lijn zit tussen tijdig stoppen en niet te snel opgeven.

En dan heeft mijn coach ook met haar hardloopverhaal gelijk.

Stoppen en doorgaan

Want als je niet gewend bent om bijvoorbeeld te hardlopen en je start daarmee, dan kan je lichaam in opstand komen.

Hé, dit ben ik niet gewend!

Of het is je angst voor pijn die opspeelt. En komt er dan een pijntje, dan kun je zeggen “Zie je wel! Daar gaan we weer!”

Maar als je die angst kunt gerust stellen, en als je je lichaam de tijd geeft om aan het nieuwe te wennen, kom je een stuk verder dan je eerst gedacht had.

Ik was het dus eigenlijk gewoon met haar eens! Dat had ik niet verwacht.

Het zijn gewoon twee kanten van de medaille:

Stoppen als je te lang door gaat en doorgaan als je te snel stopt.

Wat doet deze tekst met je?

Wordt je er net zo als ik eerst, een beetje opstandig van en ben je het er helemaal niet mee eens?

Of zie jij ook dat er een balans bestaat tussen stoppen en doorgaan?

Wil je dat hieronder in de comments met me delen?