Waarom?

Als ik eerlijk ben, ik word er soms toetergek van. Hoe vaak per dag kan een kind vragen: “Waarom?” Eigenlijk is het natuurlijk super dat hij zich het waarom van dingen afvraagt, al zijn de onderwerpen soms, hoe zal ik het zeggen… bijzonder.

Hij wil met me trouwen, superschattig, maar vraagt zich wel af waarom zijn vader en ik niet gaan scheiden, om dat mogelijk te maken.

En vervolgens ben ik ook aan het uitleggen dat moeders en kinderen eigenlijk nooit met elkaar trouwen en dat kinderen en oma’s dat ook niet echt doen.

Ook hierbij natuurlijk nog dertien andere waarom dwarsstraten.

Waarna hij lekker gaat slapen en ik me nog drie uur afvraag waarom ik überhaupt besta.

Teveel waarom vragen, kan er absoluut voor zorgen dat je in een existentiële crisis schiet, maar te weinig waarom is ook mogelijk.

Waarom daar?

Zo is de waarom vraag bij chronische klachten héél erg belangrijk.

En vaak wordt die niet vaak genoeg gesteld. Ook niet door behandelend therapeuten en artsen is mijn idee.

Misschien is het ook een kwestie van niet breed genoeg kijken bij het zoeken naar het antwoord.

Iets wat me tijdens mijn acupunctuuropleiding opviel bij sommige docenten en wat ik raar en storend vond, was dat ze dit naar mijn idee ook te weinig deden.

In het derde jaar ging het over syndromen en patronen van klachten. Hieruit kan je halen of er een tekort of overschot is aan Hitte, Koude, Qi, Bloed, etc., en vervolgens kun je een behandelplan maken om de klachten aan te gaan pakken.

Maar wat ik dus zo gek vond, was dat er minimaal aandacht werd gegeven aan WAAROM die persoon iedere keer last had van zijn schouder. Of WAAROM het juist iedere keer aan de linker kant was.

Op zoek naar waarom

Ik ben een heel erg waarom-mens.

(Niet erg prettig voor mijn docenten op de middelbare school. Behalve mijn docente Frans, die zei: “Omdat we dat zo hebben afgesproken. “ Wat een heel goed antwoord was en ik ook bij Wiskunde kon inzetten.)

En daarom ben ik na mijn opleiding nog een jaar stage gaan lopen bij een acupuncturist die het waarom ook belangrijk vond.

Inmiddels is het waarom in mijn praktijk het allerbelangrijkste. En dan vooral het waarom van de mensen die bij me komen.

Ik zei al dat de waarom vraag bij chronische klachten superbelangrijk is. Want die klachten blijven niet voor niets in je systeem.

Voorbeeld:

Ik heb altijd pijn in mijn linkerknie.

Waarom precies in die knie?

Die knie heb ik verdraaid én daar ben ik hard op gevallen 25 jaar geleden.

Goed, 25 jaar geleden. Is er toen iets aan gedaan?

Ja, ik heb over 10 jaar 4 operaties gehad.

En is er nu nog iets los, of stuk in die knie?

Nee.

Waarom heb je er dan nog altijd pijn in?

Geen idee, zwakke plek.

Waarom heb je er altijd pijn in?

Nou ja, het is niet altijd.

Wanneer dan?

Eigenlijk altijd als ik op drukke plekken ben.

Waarom?

Omdat ik me dan niet zeker voel en bang ben onder de voet te worden gelopen.

Waarom?

Ik ben bang dat mensen me niet zien.

Waarom?

(Tranen) Omdat ik eigenlijk altijd denk dat mensen me niet zien.

Hier stop ik.

Dit is een deel van mijn eigen verhaal. En dit geeft volgens mij voldoende aan wat ik wil zeggen.

Waarom chronisch?

In 99% van de gevallen bij chronische pijn, ook als je een gebeurtenis zoals een val, of een ongeluk, de “schuld” kunt geven, is dat niet WAAROM je na 10, 20 30 jaar nog steeds klachten hebt.

Iets kan een zwakke plek zijn, het eerste waar je last van krijgt in lastige situaties, van stress, of heftige emoties.

Alsof je lichaam weet dat je luistert, als je dáár last van krijgt, dus dat het via die weg de boodschap aan je wil overbrengen.

Begrijp je wat ik bedoel?

Ik kreeg pijn in mijn knie, soms al voor ik de deur uit ging, bij drukke gebeurtenissen. Niet vanwege die val, maar omdat iets in mij die situaties als “onveilig” aanmerkte.

En waar luisterde ik naar? Naar de pijn in mijn knie.

Daarom stond ik aan de rand, ging ik eerder weg, of bleef ik zelfs thuis.

Missie geslaagd, vervelende situatie vermeden. Maar wel een beetje jammer, dat ik er een rotgevoel aan overhield. Want ik wilde wel genieten en meedoen.

Ondertussen, na heel veel waaroms en kloppende antwoorden, stap ik zonder probleem de deur uit, en meng ik me in de massa.

Geen pijn meer, want het onderliggende waarom is opgelost.

Ik heb eens gelezen da je bij lastige vragen, waarbij het antwoord diep in jezelf zit, tot wel 7 keer waarom moet vragen, om tot het echte antwoord te komen.

Ik denk dat het klopt.

Dus als je last hebt van chronische klachten, en je wilt er vanaf, vraag waarom.

Neem geen genoegen met het eerste antwoord, maar vraag verder. En ga in de breedte op zoek naar de antwoorden.

Let op, buiten je comfortzone, waar de antwoorden ongemakkelijk worden, vind je waarschijnlijk de sleutel.

Vraag jij vaak genoeg waarom?